Rojava'da bir fotoğrafın Batufa'sı...

  Ancak bir romanda bir kayın ağacının  koynunda göllenen, sonra yatağından dalga dalga helezonlar çizerek akıp giden bir dere başında dinlenirlerken, suyla oynarlarken anlatılacak genç kadınlar, genç erkekler Rojava’da her gün kara bayraklı haydutların saldırısına karşı ana yurt savunmasında gece gündüz mevzilere mahkum yaşamak zorunda kaldılar. Böğürtlenlerin, fundalıkların, servilerin, meşelerin gölgelerinde tatillerini geçirmesi gereken Berfinler,Rojdalar, Meryemler Kuzey Kürdistan’da baharı karşılayan bir mart gecesi Türk ordusunun baskınına uğramasının üzerinden henüz yıllar geçmemişken Rojava’da aynı ordunun Arap-Çeçen-Türk karışımı formuna karşı yazın en kavurucu sıcakları altında siperlerde gün bitirdiler, gecelediler.  Özgürleşmiş ülkesinde çekebileceği en fazla zorluk kat kat çamura batmış ayakkabısını çekerken resmedilebilecek Batufa, şimdi Serkaniye’de bir saniye gecikse sırtından, kafasından, ayaklarından vurulmama hesabıyla yavru bir ceylan kadar ürkek sağa sola koşturur; karşısındaki mevziiyi kazanmak için de bir dişi aslan gibi korkusuz olmak zorunda... Gerideki genç kadınlar, genç erkekler; yetişkin erkekler, yetişkin kadınların yaşadığı durum ise daha vahim: Sabırlı, kaygılı, acılı, umutlu, korkak, cesur, yardımcı ve fedakâr…

    Bu fotoğrafta ağlayan genç kadın,  benim için 1992’de Çirav’da arkadaşlarının cenazeleri Türk ordusunun eline geçmesin diye saatlerce kayalıkların arasında çatışmak zorunda kalan Batufa’nın 1994’te olayı Dersim’de bir arkadaşına anlatırken saatlerce ağlayan halini anımsatıyor.  Bu genç Kürt kadın, Rojava’da ulusal devrim kazanılırsa ancak “hatırlanabilir, değer” bir an olarak kabul edecektir, çocuk yüzüne hücum etmiş ağlamayı… Biz, buralarda yaşayan Kürtler için çok dersler vardır. Bu, açık bir çağrıdır. Rojava ulusal demokratik devrimi tarihe bu defa galebe çalmalı…